Kochani, 

Mam na imię Emilia i mam 41 lat. Choruję na raka piersi złośliwego, luminalnego HER2-dodatniego. 

Moja „przygoda” z chorobą zaczęła się w maju 2022 roku, kiedy podczas samobadania piersi wyczułam guzek. Umówiłam się do ginekologa, a lekarka skierowała mnie na USG do radiologa. We wrześniu 2022 roku podczas badania USG poinformowano mnie, że z piersią wszystko jest w porządku. Zgodnie z zaleceniami zgłosiłam się na kontrolę po pół roku. Guzek jednak nie znikał. Podczas wizyty kontrolnej dostałam skierowanie do onkologa. Tak trafiłam do chirurga onkologa na biopsję gruboigłową. Tej decyzji zawdzięczam życie.  

Po otrzymaniu diagnozy 26 maja 2023 roku (czyli rok od pierwszych niepokojących mnie objawów) mój świat się zatrzymał. Nie wiedziałam, jak wygląda leczenie onkologiczne. Myślałam, że umrę w ciągu kilku miesięcy. Niewiele pamiętam z tego okresu. 

W czerwcu 2023 roku rozpoczęłam leczenie w Zachodniopomorskim Centrum Onkologii w Szczecinie. Przeszłam pierwsze badania i operację oszczędzającą z pobraniem węzła wartowniczego. Niestety, w wyniku pooperacyjnym okazało się, że margines cięcia był zbyt mały. Komisja onkologiczna zadecydowała o mastektomii. Operację mastektomii z rekonstrukcją przeprowadzono 8 sierpnia 2023 roku. Niestety, skóra pod opatrunkiem w miejscu cięcia oraz brodawka uległy odparzeniom, co doprowadziło do martwicy skóry piersi. 31 sierpnia miałam trzecią operację – usunięcie martwej skóry i ponowne jej zszycie. 

We wrześniu 2023 roku rozpoczęłam chemioterapię pooperacyjną oraz leczenie celowane herceptyną ze względu na podtyp biologiczny raka. Chemioterapia była trudnym doświadczeniem i wiązała się z licznymi skutkami ubocznymi, takimi jak wypadanie włosów, utrata smaku i zmiany skórne na dłoniach. 

Leczenie na dziennym oddziale chemioterapii zakończyłam 13 września 2024 roku. Niestety, w tym czasie skóra po mastektomii z rekonstrukcją nie goiła się prawidłowo. W czerwcu 2024 roku implant piersi został usunięty. 

Przez cały okres leczenia pracowałam, robiąc tylko krótkie przerwy na pobyty w szpitalach (związane z operacjami, podawaniem chemioterapii czy wizytami w gabinetach zabiegowych). Bardzo lubię swoją pracę i dawała mi ona poczucie normalności. 

Do tej pory nie prosiłam nikogo o pomoc, ponieważ uważałam, że razem z mężem damy sobie radę. Niestety, nasze oszczędności się wyczerpały, a leczenie trwa. 

Obecnie jestem w trakcie hormonoterapii oraz diagnostyki drugiej piersi, ponieważ podczas badań wykryto zmiany w jej strukturze. Czekam także na operację rekonstrukcji piersi w ZCO w Szczecinie. 

Zwróciłam się o pomoc do Fundacji, ponieważ zrozumiałam, że naprawdę jej potrzebuję. Nadal pracuję, aby móc się leczyć, ale po ostatnich miesiącach jestem wyczerpana fizycznie i psychicznie. 

Koszty związane z dojazdami do Szczecina (180 km), zakupem materiałów opatrunkowych, suplementów, leków, bielizny medycznej po mastektomii, rehabilitacji i badań są dla mnie ogromne. Często muszę wybierać, na co przeznaczyć środki w pierwszej kolejności. 

Po diagnozie moje życie bardzo się zmieniło, ale to nie znaczy, że stało się gorsze. Oswoiłam się z chorobą i uczę się z nią żyć, ponieważ mam dla kogo – dla córki Amelii i męża Piotra. Mam jednak świadomość, że przerzuty mogą pojawić się w każdej chwili. Między innymi dlatego chciałabym mieć możliwość kontynuowania leczenia. 

Dziękuję z całego serca każdemu, kto zdecyduje się wesprzeć moją zbiórkę.