Szpital to zamknięty, specyficzny świat. Wszystko jest w porządku, kiedy wchodzimy tam na chwilę, gorzej, jak musimy na dłużej położyć się do szpitalnego łóżka. Zaczynamy wtedy stopniowo przesiąkać zasadami tego świata, Priorytety nagle się zmieniają. Wszystko, co było przed: nasze cele, marzenia stają się zupełnie wyblakłe. Tutaj godzina, w której można dostać kolejną dawkę środków przeciwbólowych jest bezcenna, a Pani rozdająca posiłki zdaje się najwyższą wyrocznią, która wie, kiedy kończy się płynna dieta. Niezwykłe wydaje się, że przypadkowi ludzie zamknięci w jednej sali, stają się nierzadko przyjaciółmi na całe życie. Łączy ich to, co najsilniejsze – wspólne przeżycie.
To wtedy, gdy leżałam razem z pięcioma innymi paniami na drugim piętrze wrocławskiego szpitala, poznałam raka. Mnie nie spotkał, dostałam inną diagnozę, ale pamiętam historie Pań z łóżek obok. Niektóre z nich mówiły spokojnie, że wrócił, ale nie zamierzają się poddać. Inne mówiły o docenianiu życia każdego dnia, czy o ogromnej wadze samodzielności. Mówiły, co przed nimi odkrył. To prawda, że dostrzega się to, co nagle tracimy. Pamięta się pierwszy spacer bez chodzika, możliwość samodzielnego umycia sobie włosów czy posiłek, który ma konsystencję inną niż kleik. Pamięta się świadome momenty życia.
Doświadczenia szpitalne choć szare i bure, niechętnie przywoływane z pamięci dały mi prawdziwego kopa do życia. Dzięki historiom dzielnych kobiet poznanych na oddziale zrozumiałam, gdzie potrzebna jest pomoc i jakie mamy luki w systemie. Po dojściu do siebie wyszukałam www.raknroll.pl, poczytałam o Fundacji i o możliwościach pomocy, jakie daje. Ścięłam długie włosy i stanęłam w drzwiach z warkoczami w ręce. Zgłosiłam się wtedy na wolontariat i …pracuję kolejny rok!
Krysia / Agata Kryś
