W grudniu 2011 roku zakończyłam ostatni cykl chemioterapii drugiego raka piersi.
Już w trakcie leczenia byłam wolontariuszką w Fundacji Rak’n’Roll i miałam niepohamowany apetyt na życie. Po kolejnej chemii zobaczyłam w sklepie śliczną kurtkę do biegania. Kupiłam ją i ledwo wyszłam ze sklepu zaczęłam się zastanawiać „Jestem taka słaba, po co mi ta kurtka?” Ale nie byłabym sobą, gdybym nie podjęła wyzwania. Tydzień po ostatniej chemii już biegałam. Zaczęłam pomału – od stu metrów, z każdym dniem coraz dalej. Kiedy tylko zima się skończyła – wskoczyłam na rower.
Równo rok po rozpoczęciu treningów, pojechałam z Fundacją na Zwrotnik Raka. Była to najlepsza nagroda jaką mogłam tylko sobie wymarzyć – rowerem z Casablanki do Agadiru. Jak tylko sobie przypomnę naszą wyprawę, od razu się uśmiecham i przypominam sobie słowa syna przyjaciółki – „Ciociu! Warto mieć raka, żeby pojechać w taką podróż!”. Pojechałam tam, nie po to, żeby pobić rekordy świata, ale dla własnej przyjemności i radości. Żeby udowodnić sobie i światu, że po raku też jest super życie. Pot i zmęczenie nie zasłoniły mojego uśmiechu, który zagościł na mojej twarzy od początku wyprawy. Czasem szybko z górki, czasem jak żółw pod górę, ale pokonałam te „góry Mordoru”. Jadąc rowerem przez Maroko byłam zachwycona każdą chwilą, ludźmi, których spotkałam, kąpielą na dzikiej plaży. Pysznymi sardynkami z grilla, przyrządzanymi przez miejscowego kucharza amatora.
To nie była tylko najpiękniejsza chwila – ta radość i apetyt na życie trwają do tej pory. Kocham ludzi, którzy są dla mnie najważniejsi. Dla mnie ogromne znaczenie ma to, z kim idę przez życie, płaczę czy się śmieję. I z kim jadę na wyprawę. No, i oczywiście to z kim i gdzie pracuję. Dziś pracuję w Rak’n’Roll jako psychoonkolog, ale to juz zupełnie inna historia.
Małgorzata Ciszewska-Korona
