Hej!
Jestem Wiktoria, mam 27 lat.
Wszystko zaczęło się w 2015 roku, był wrzesień, klasa maturalna. Wtedy podczas rutynowych badań dowiedziałam się o podejrzeniu u mnie guza mózgu. Tak też rozpoczęła się długa historia walki o zdrowie i życie, której część poznacie poniżej.
W dniu swoich 18 urodzin zostałam przyjęta do Szpitala Wojskowego w Warszawie celem diagnostyki i ewentualnej operacji. Po dwóch tygodniach badań przyszedł do mnie lekarz z informacją, że nie podejmują się przeprowadzenia operacji, więc przenoszą mnie do Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Tam byłam dobę –rano lekarz poinformował, że jednak po dyskusji nie podejmują się operacji (powodem miał być brak oddziału intensywnej terapii w szpitalu, (czyt. gdyby coś poszło nie tak, nie mieliby mnie jak ratować). Zostałam przeniesiona do trzeciego szpitala – Centrum Onkologii w Warszawie, gdzie przeprowadzono nawigowaną biopsję stereotaktyczną. Niestety bez efektu, czyli badania histopatologiczne nie wskazały żadnego rozpoznania. Profesorowie zdecydowali tez, że nie podejmują się powtórzenia zabiegu i mam wrócić, „jeśli mi się pogorszy standard życia”.
Następnie w 2016 trafiłam pod skrzydła neurochirurga w Krakowie, gdzie przeszłam otwartą biopsję mózgu.
Niestety i tym razem mimo bardziej inwazyjnej operacji wynik histopatologii nie wskazał nic, zaś lekarze również nie podjęli kolejnej próby. Skierowali mnie do Gliwic, by tam (mimo dwóch biopsji bez wyniku) starać się dostać na leczenie onkologiczne.
Niestety lekarze w Gliwicach zdecydowali, że tak długo jak nie mam wyniku histopatologicznego, tak długo nie ma pewności, czy to guz (czyt. nie podejmą żadnych kroków).
Tak też na własną rękę zaczęłyśmy ponownie szukać specjalisty, który podjąłby się biopsji. Trafiłam z polecenia na profesora operującego na Śląsku, który po konsultacji podjął się operacji. W 2017 przeszłam kraniektomię (czyli otwarcie czaszki) i częściową resekcję guza pnia mózgu i lewego konara mózgu.
Planowany pobyt w szpitalu zająć miał do 3 tygodni, po czym miałam wrócić do pracy. Ostatecznie ponad 3 tygodnie spędziłam na samym OIOM-ie, z czego 2 z nich w stanie śpiączki farmakologicznej, podczas której lekarze kazali żegnać się ze mną moim najbliższym. Rekonwalescencja była okrutnie ciężka – musiałam od nowa nauczyć się jeść, pić, chodzić, mówić, ale się udało. W tym samym roku przeszłam dodatkowo 6 tygodni radioterapii.
Po roku doszłam do siebie i miałam szansę „pożyć” – iść na studia, pracować, budować znajomości. Byłam przez cały ten czas pod kontrolą Instytutu Onkologii w Gliwicach.
W 2023 jak grom z jasnego nieba przyszła wiadomość o wznowie guza.
Po konsultacji z neurochirurgiem dowiedziałam się, że guz na tym etapie jest nieoperacyjny.
W grudniu 2023 rozpoczęłam chemioterapię, niestety we wrześniu po 9 cyklu okazało się, że chemia przestała działać i pojawiła się wznowa miejscowa. Wtedy mój świat się trochę zawalił i zaczęły mnie nachodzić po raz pierwszy myśli, że może to już koniec. Otrzymałam 10 cykl nowej chemii i jednocześnie zaczęłam szukać innych możliwości leczenia.
Zostałam zakwalifikowana do immunoterapii czynnej z użyciem komórek dendrytycznych. Z pomocą wielu ludzi o wielkim sercu udało nam się zebrać kwotę pokrywającą koszt samej terapii. Nie są to jednak jedyne koszty z nią związane.
Dlatego proszę Was drodzy darczyńcy o wsparcie choćby najmniejszą kwotą. Potrzebuję środków na pokrycie opłat za leki, suplementy, konsultacje ze specjalistami, dojazdy na badania i noclegi podczas wyjazdów na leczenie
Z góry ślicznie dziękuję ❤️❤️
